“It takes two to tango’, maar potdorie bij mij in de praktijk is heel wat afgedanst”
Dr. Bram de Wit is zoiets als een levende legende in Heerlen de regio Heerlen. Na 31 jaar zwaait de bevlogen en enthousiasmerende huisarts af. Bram de Wit (67) gaat met pensioen. Vol vertrouwen en in de rotsvaste overtuiging dat zijn opvolgers, dr. Ilse Mattheij en dr. Clara Zijlstra zijn levenswerk met steun van ‘vijf toptalenten’, even kundig, bevlogen en open minded gaan voortzetten. “Wat ik het mooiste vond en het meeste ga missen? De band met de mensen. Mijn werk was altijd zinvol en zingevend. Ik was altijd intens gelukkig als ik aan het einde van de dag naar huis ging.”
Dr. Bram de Wit oogt monter, energiek, fit en afgetraind. Maar schijn bedriegt. De huisarts loopt al een jaar in de ziektewet en was enkel nog een of twee keer per week als uithulp beschikbaar.
“Ik heb een erfelijk Gen, dat maakt dat ik eerder sterf. Het veroorzaakt longfibrose, daartegen slik ik chemo. Daarom ga ik op pensioendatum ook daadwerkelijk met pensioen. Ik wil mijn afscheid daar echter niet door laten overschaduwen. Ik heb een gouden leven gehad. En een wondermooie tijd hier.”
“Als je de kranten goed leest, nou, nou, dan word je niet vrolijk. Maar het werken hier was totaal anders. We hebben hier in de praktijk juist ongelooflijke humor met elkaar. Ontzettend veel verwantschap en dankbaarheid, wederzijds. Ik dankbaar voor het vertrouwen van de mensen en zij dankbaar dat ik er was. En snapte was ze bedoelde. En we waren beide blij dat we echt contact maakten. ‘It takes to, to tango’, maar potdorie bij mij in de praktijk is heel wat afgedanst”, lacht hij.
“Zelfs met ellende kun je dan ook nog heel veel plezier met elkaar hebben. Als je je afsluit als arts, ik noem dat desinteresse, mis je veel boeiende verrassingen. Een patiënt zich niet opent, zal immers geen ‘bourgondisch’ gesprek met je aangaan. Dan mis je als arts dus héél veel! Want vaker schuilt achter de klacht, waarmee iemand komt, een veel groter probleem.”
“Ik vond het leukste aan het vak altijd de mensen”
Bram de Wit een open, bevlogen, enthousiasmerende en empathische arts maakte écht contact met mensen. Mede omdat hij altijd al fantastisch kon luisteren. Ruimdenkend, tolerant, verdraagzaam, opkomend voor mensen in nood, positief stimulerend, troostend, indien nodig. Hij interesseert zich al vanaf kindsbeen voor het onbekende, staat open voor verschillende ideeën, ervaringen, zienswijzen, uitingen, theorieën en leefstijlen. Hij oordeelt niet, maar is nieuwsgierig en omarmt wat hij niet kent.
Daarnaast spreekt intellectueel Bram de Wit de taal van alle mensen. Van iemand uit een arbeidersgezin tot de fine fleur. En van zwerver tot multimiljonair of mensen met een crimineel verleden. Vanaf kindsbeen leerde, de geboren Brabander,dan ook op aparte wijze alle sociale milieus kennen.
Opgegroeid aan de rand van een volksbuurt in Eindhoven
Bram de Wit groeide op in een gezin met zes kinderen aan de rand van een Eindhovense volksbuurt. “Mijn vader was administrateur, mijn moeder kwam uit een accountantsgezin. Mijn opa, die ook Bram heette, was spin intelligent, die sprak zoveel talen, was journalist geweest en ook nog accountant. Glimlachend: “Daar hebben we het intellect van geërfd, denk ik.”
“Ik had gewoon geluk, want voor mij stond er een gouden glijbaantje klaar”
“Aan het einde van de lagere school bleek dat wij thuis allemaal heel goed konden studeren. “Dus ik zeg wel eens tegen minder fortuinlijke patiënten: ‘Nou ik had gewoon geluk, want voor mij stond er een gouden glijbaantje klaar. En voor mijn broers en zussen ook! Want wij mochten allemaal studeren. Maar ik zat op basisscholen, waar dat voor de grote meerderheid niet gold.”
Op mijn eerste basisschool zaten veel kinderen met een verstandelijke beperking of leerachterstand in de klas. Als je kind was je moest je stil zijn. Want er waren ook veel te veel kinderen in de klas. Dus orde en rust in de klas was de regel. Dus ‘pats-pats’ kinderen met ADHD uit die lichting werden allemaal geslagen.”
Altijd knokken in de jeugdjaren, heeft me veel geleerd
Zelf moest Bram de Wit ook menig robbertje uitvechten. “Jongens uit mijn buurt, moesten altijd vechten. Ik zong al op jeugdige leeftijd met een Christelijk katholiek koor Mozartmissen. Met zeven jaar zong ik al in de kathedraal van Chartres is de best bewaarde gotische kerk in de omgeving van Parijs. De grootste kathedraal van Europa ook. Of we gingen we helemaal naar Salzburg met het koor. Op weg naar dat koor werd je heel vaak aangevallen en moest je knokken. Dat heeft me heel veel geleerd, hoe werkt dat! Ook op school!”
Toen hij negen jaar was vroeg de hoogbegaafde Bram de Wit aan zijn ouders of hij van die school af mocht. “Ik kon er niks meer leren. Oude spelling boeken en iedere dag toestanden. Het was heel apart dat een jongen van negen dat vroeg. Maar mijn ouders stemden ermee in. En toen kwam ik op een ‘nette’ school. En daar werd nog enormer geslagen. Er was een leraar – meneer van M – die sloeg altijd een klasgenoot. Ik lag daar ‘s nachts echt wakker van. Die onderwijzer bouwde dat op. Die jongens wist dat hij iedere dag op een bepaald moment geslagen zou worden. Die spanning, die opbouw dat was echt sadistisch.”
“Toen heb ik mijn vader gevraagd om er iets aan te doen om een klacht in te dienen tegen die vent. Mijn vader was het daarmee eens. We hebben in het Telefoonboek van Tilburg de Koepelorganisatie van Katholiek onderwijs opgezocht. En mijn vader die een heel mooi handschrift had, anders werd je in die tijd natuurlijk geen boekhouder, heeft vervolgens een brief geschreven dat het niet goed was voor leerprestaties kon zijn als je een kind dagelijks een hersenschudding sloeg. En dat het klemmende verzoek deden om dat te laten ophouden.”
“Drie weken later kwam die onderwijzer plotsklaps over ons tuinpad binnen. We hebben het er toen samen over gehad. Die jongen -Evers -heeft daar profijt van gehad. Die is daarna echt veel minder vaak geslagen.” Dan: “als kind leer je al heel vroeg dat er twee werelden zijn. De ene wereld waarin je dingen overkomen en ook een waarin je al heel vroeg dingen kunt doen om dat af te wentelen. En dat je daarvoor dan met andere mensen moet gaan praten. En liefst niet in je eigen buurt.”
Zijn ouders constateerden om met C. Joh. Kieviet te spreken ‘Bram is een bijzonder kind, en dat is ‘ie!
“Ik hoorde precies wat mensen zeiden. Ik zal je een voorbeeld noemen. Ik zat op de middelbare school en de leraar Latijn las punten voor. En ik hoorde precies welk punt hij vervalste en welk niet. Dat hoorde anders niemand in de klas. Ik zei tegen de zoon van een huisarts waar ik veel mee optrok, dat punt klopt niet, en dat punt klopt niet. Hij had toen het lef om het puntenboekje te pakken toen de leraar een plaspauze nam hij zei: ‘je hebt gelijk. Dat is vervalst! De leraar is daarna ontslagen. Dus ik schrok er ook wel een beetje van wat goed luisteren teweeg kan brengen. Dat is enorm! Het ontslag van die leraar was overigens helemaal niet mijn bedoeling. Mijn ouders zaten in die tijd smss een beetje opgezeld met mij, Ze zeiden: ‘je beluistert zo goed wat mensen zeggen en zegt soms dingen waarvan wij denken wat was dat nou?’ Als je zo goed kunt luisteren moet je maar arts worden. Daar is het een kwaliteit die van grote waarde is.”
“Ik weet dat er daarna op school een nieuwe lerares kwam, Livius heette die. Ze vroeg wie Bram de Wit was. Het verhaal ging dat ik bijna dwars door mensen kon kijken. Dus ze was een beetje bang. Toen zijn we door het mooie park aan De Dommel gaan wandelen en hebben het over de verschillen in de composties van Mozart en Haydn gehad. En toen was ze gerustgesteld.”
Studeren op het strand in Bali
ln zijn studententijd reisde Bram de Wit al veel. “De reis is het leven. Ik vond al dat ik met mijn neus in de boter was gevallen en toen ontving ik ook nog een erfenis van een welgestelde oom. Daardoor hoefde ik er tijdens mijn studententijd geen bijbaantje bij te nemen. In heb toen met vrienden studie gecombineerd met reizen. We scheurden de Harrison’s Principles of Internal Medicine, een gerenommeerd Amerikaans leerboek over interne geneeskunde in stukken, en bespraken de studiecasuïstiek op mooie plekken. Bijvoorbeeld op het strand van Bali, waar we toen drie maanden zijn geweest.”
Arts in het huis van bewaring in Roermond
Bram de Wit studeerde aan de universiteit van Nijmegen en daarna in Maastricht. Glimlachend: “Ik zat daar écht niet tussen mensen die uit buurten kwamen, waar ik vandaan kwam. Na het doorlopen van coschappen en het afronden van zijn studie ging Bram de Wit aan slag als arts in de gevangenis van Roermond. Daar gaf hij ook les. 31 jaar geleden werd hij huisarts in Heerlen.
‘Als arts hoef je niet retenslim te zijn, veel belangrijke zijn die andere eigenschappen en vaardigheden als hulpverlener
“Ik heb overal rondgekeken, co-schappen gelopen, cardiologie, een heel technisch vak. Ik zag ongelooflijk veel slimme, vindingrijke hardwerkende mensen. Maar slimme mensen hebben we genoeg. Veel belangrijker zijn die andere eigenschappen als hulpverlener. Empathie, connectie maken, geven en nemen, schuldgevoel, je excuses kunnen aanbieden, als je een fout maakt. Hoe ja je met elkaar om. Bereikbaar om de telefoon op te pakken als een patiënt helemaal aan lager wal raakt. En dat krijgt kippenvel krijgt als het goed gaat. Ik wilde mijn sfeer hier in Heerlen huisvesten. Mijn sfeer, de dingen die ik belangrijk vind, zijn ook de dingen van het Radboud: je kunnen verplaatsen in mensen ook al is iemand heel anders dan jij. Dat je wat te geven hebt ook!”
“Ontwikkelingen die ik zie, maken dat ik optimistisch naar de toekomst kijk”
De ontwikkelingen hier in onze praktijk maar ook bij jonge artsen in opleiding aan het Radboud, waarvan ik zelf protagonist ben, maakt dat ik optimistisch ben, nu ik wegga. Het academische Radboudumc, gelieerd aan de Radboud Universiteit is een van de best beoordeelde ziekenhuizen in Nederland. Patiënten waardeerden het Radboud ziekenhuis in 2023 met een 8,5. En terecht!”
Uit eigen ervaring weet Bram de Wit hoeveel de Radbout aanpak scheelt. “Mijn echtgenote Helen, die met Lionaris een eigen GZ onderneming met 120 medewerk(st) er runde, heeft al enkele jaren een ongeneeslijke kanker. Ze is geopereerd en nu stabiel, maar in principe gaat ze eraan dood. Dan zie ik en voel ik hoe artsen en verpleegkundigen daar in het Radboud met mensen omgaan. Wat troostend is. We hadden en hebben een ontzettend goede orthopeed, een schat van een professor. Daar hebben we ook het 06 nummer van. Een keer per jaar belt hij ons. Als we een knobbel voelen mogen we hem meteen bellen. Dat alleen al, dat je weet als het weer fout gaat kunnen we hem bellen en dan is hij er!”
“Als patiënten in nood me op vakantie belden, vond ik dat nooit erg. Ik had het juist erg gevonden, als ze het niet hadden gedaan”
Dat zeggen de patiënten in de praktijk ook over Bram de Wit. “Als ik op vakantie en ergens uitkeek over de zee werd ik soms gebeld door mensen, die mijn GSM- nummer hadden en die het heel slecht ging. Dat heb ik nooit erg gevonden. “Ik had het erg gevonden als ik het niet geweten had!
Een van de dingen die belangrijk zijn met een dokter is natuurlijk ook dat je als arts en patiënt een soort vriendschap met elkaar ontwikkelt in de spreekkamer. Niet daarbuiten, juist niet! Dan kun je niks meer aan elkaar vertellen, dan weet je gewoon veel te veel privé dingen. Maar in die spreekkamer moet er loyaliteit zijn.”
En vertrouwen dat je er samen wel uitkomt. Dat je iets moois gaat doen samen. De onbevangenheid en de openheid waarmee mensen dan ook dingen laten zien. Ook al is het woede. Stel je bent 42 en je krijgt een nieuw knie. Dat die man dan hier bijna door de tafel heen slaat van woede, dat snap ik heel goed. Dat wil je toch niet, dat je voor kreupel wordt verklaard, op zo’n leeftijd.”
Dat het eruit komt vind ik heel goed. Dan mocht ik weer zeggen: ik begrijp je woede, maar je moet wel weten wat erachter zit. En dan vroeg hij redelijk agressief toon: ‘en wat zit er dan achter? “Dan zei ik: ‘verdriet. Ik denk dat het gewoon heel verdrietig is.’ En daar zijn wij mannen niet heel goed in, geloof ik. Ik sla ook liever door een tafel heen.”
Als dokter mag ik dat allemaal zeggen. Ik heb in mijn werkkamer 170.000 gesprekken met mensen gevoerd. Maar ik ben nooit aangevallen of heb klappen op mijn gezicht gekregen. En ik zeg toch dingen, nou, nou! Maar met liefde natuurlijk. Ik zeg het niet om mensen te krenken. Ik ben gewoon open en eerlijk tegen mensen. Ik zit mensen ook niet op het dak met allerlei regeltjes en eisen.”
A propos regeltjes en eisen. “Patiënten in Nederland wachten steeds langer op nieuwe medicijnen. MSD, Nederlands grootste medicijnfabrikant maakt in Haarlem talrijke geneesmiddelen. Bijvoorbeeld tegen kanker. Als deze middelen, goedgekeurd worden door het Europees Medicijn Agentschap (EMA) zijn ze de volgende dag al beschikbaar in buurlanden als België en Duitsland. Vanuit de opslag vertrekken ook vrachtwagens vol medicijnen naar bijna alle landen in Europa, maar in Nederland mogen en kunnen ze niet geleverd worden.
“Te gek voor woorden, dat dit niet in Europees verband geregeld kan worden Per jaar plaatst de minister in Nederland circa 15 nieuwe geneesmiddelen in de sluis voor prijsonderhandelingen. Zo lang een geneesmiddel in de sluis zit – nu gemiddeld al ruim 500 dagen – kan de patiënt er geen gebruik van maken. Effectiviteit en prijs moeten beoordeeld, maar daarna duurt het vaak nog jaren voordat ze beschikbaar zijn.. De prijs wordt ook als excuus gebruikt om het niet te hebben over de kluwen aan bureaucratische regels waarin we met zijn allen terecht zijn gekomen. Uiteindelijk is het ministerie verantwoordelijk voor goede zorg voor patiënten.”
“Verzekeraars laten zich door de overheid al veel te lang als bezuinigingsinstrument gebruiken
“Verzekeraars dicteren de prijzen. “Verzekeraars laten zich door de overheid al veel te lang als bezuinigingsinstrument gebruiken. Een verzekeraar als CZ is nu door de Nederlandse Zorgautoriteit – en dat is toch werkelijk een heel conservatieve club, om de oren geslagen dat ze te weinig zorg hebben ingekocht. Als ik hier zo hoe kansloze mensen met een zware psychose, waar die ouders al sinds hun derde levensjaar mee bezig zijn, waar die jongen kwetsbaar is en op straat gevonden en vaak geweld ondervindt omdat hij spoken ziet en dan slaan een groep junks hem dan weer in elkaar en hij slaat weer andere junks in elkaar. Rampen!”
Verzekeraars zijn vaak veel te rigide
“Verzekeraars zijn vaak ook veel te rigide. Regels boven uitzonderingen. Daardoor is we er heel veel onrecht, vergelijkbaar met de toeslagenaffaire. Ze leren ook niet van fouten. Ze kunnen mensen soms ook echt pesten. Twee cent goedkoper dan moet er een vervangend medicijn of middel komen. Ik heb vorig week nog drie keer een patiënt bezocht die COPD 4 heeft. De pompjes die hij altijd had en goed werkten werden niet meer vergoed door de verzekeraar. De nieuwe pompjes die hij moest gebruiken kreeg hij niet naar binnen. Dus belde hij mij om hem daarmee te helpen. Dan denk je dus: en de kosten van mijn visite, wie betaalt dat dan?”
Ik heb ook wel eens een brief geschreven aan verzekeraars: ‘laat die mensen dan het prijsverschil bijbetalen. Dat is vaak maar een tientje per jaar en dan hebben ze gewoon de pil of het middel dat ze nodig hebben.’ Je ziet in de praktijk ook steeds vaker hoe verzekeraars met hun beleid geweld provoceren. Bijvoorbeeld apotheker assistenten die volkomen ten onrechte de volle laag krijgen omdat een medicijn niet leverbaar is.”
Is de Gezondheidszorg in Nederland zelf doodziek
Zorginstituut Nederland, het ministerie van VWS, verzekeraars en ziekenhuizen blijven steken in bureaucratie. “We hebben een systeem dat al lang niet meer aansluit op de mensen. De ziekenhuiszorg, onze duurste zorg, is totaal verouderd het kan niet ‘krakkemikkiger! De enige manier om op een verantwoorde manier te bezuinigen in de zorg door beter samen te werken en de patiënt overal echt centraal te stellen. En dat niet alleen in woorden.”
“De manier waarop een ziekenhuisdirecteur van Zuyderland dat speelt, vind ik onvergeeflijk”
En het andere wat er fout gaat en dan zie je nu hier in de buurt in de regio. Dan ben je hier als ziekenhuis geboren en opgetrokken en verbonden aan die regio. Die regio heeft ook altijd voor jou inkomsten gezorgd. En dat je ineens een brood op tafel bij iedereen als een voldongen feit. Mij gaat het niet om zijn oplossing. Maar de manier waarop een ziekenhuisdirecteur (David Jongen red.) van het Zuyderland-ziekenhuis dat speelt, vind ik echt onvergeeflijk. Dat je zo met de mensen hier omgaat. Daarvan zeg ik: ook dát geeft ook aan waarom de gezondheidszorg zo duur is. Je kunt heel veel oplossingen bedenken, maar niet als je niet echt goed contact met elkaar maakt.”
Heerlen heeft de hoogste GGZ-kosten van Nederland.
Ja, inderdaad, 3400 euro per persoon. Het gemiddelde in Nederland is 2400 euro. Dat heeft er mede mee te maken dat er geen solidariteit is bij gemeenten. Grote gemeenten uit de randstad voeren een actief beleid voeren om hun ‘probleem inwoners’ naar deze regio te laten verhuizen onder hem mom van betaalbare woningen en mooie natuur. We zien deze mensen ook hier in onze praktijk.”
In Heerlen staat ook de continuïteit van zorg binnen de Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo) op het spel
“Wil je de zorg betaalbaar houden dan moet je er als gemeente ook voor zorgen dat je het loket opent. Stand-By is weg geconcurreerd door Incluzio. Het zijn allemaal human companies, 90 procent van de kosten worden bepaald door de salarissen. Dus als de gemeente Heerlen had gevraagd: hoe schalen jullie die mensen in? Dan had men gezien dat ze bij Incluzio lagere salarisschalen hanteren. En dat de mensen van Stand-By een volle salarisschaal zouden moeten inleveren, als ze overstappen. Wat de meeste daarom dus gewoon niet doen. Natuurlijk niet! Die mensen moeten ook hun vaste lasten betalen.”
“Stand-By er was voor mensen met minder kansen in de zorg. Die kunnen nu nergens meer terecht”
“Wij zagen hier dat Stand-By er was voor minder kansen in de zorg. Die kunnen nu nergens meer terecht. Dus wij hebben al gezegd op basis van we hier en op straat zien – want we zijn ook straatdokter – ‘wij willen dat de gemeente erkent dat deze wat kapitalistische aanbesteding is mislukt. Wij willen dat er een dikke luxe caravan op het plein voor het stadhuis wordt gezet. En dat wie dan ook daar terecht kan. Want de mensen die het betreft sturen geen mail. Die bellen niet op. Die hebben hun lesje al lang geleerd, dat dit niks oplevert. Dus ik zou willen zeggen: ‘beste gemeente, ga repareren wat je met marktwerking kapot hebt gemaakt.”
De patiënt centraal stellen is de enige manier om op een verantwoorde wijze te bezuinigen in de gezondheidzorg
“Ik denk dat we in de gezondheidszorg heel goed kunnen bezuinigen door beter samen te werken en de patiënt centraal te stellen. Dat is de enige weg waarop je verantwoord kunt bezuinigen. Menselijker zijn voor mensen, liever zijn, goed luisteren, geïnteresseerd zijn en daarnaast goed luisteren en kijken. Je hoort vaak al na twee zinnen dat iemand iets heel belangrijks te vertellen heeft. Als je dat goed ziet en dan vraagt bedoel je dat? Dan kom je – zeker als je het met vriendelijkheid doet, al heel snel to the point. Je moet contact maken mensen, ze ook aanraken -dat is ook helemaal uit de mode nu.”
Voor een consult trekken we hier nu een kwartier uit. Als een patiënt met bijvoorbeeld een knieprobleem komt kijken we niet alleen naar die knie, maar ook welke mens daaraan vastzit. Is het een voetballer voor wie het echt einde latijn is, als er maar iets aan die knie fout gaat? Of is het iemand die zegt: ik wil ook wel zwemmen, mij maakt het niet uit. Dan kun je mogelijk ook gewoon afwachten en komt het met die knie ook nog goed. Als je dat individueel kunt tunen, heb je kortom heel veel gewonnen.”
Op 24 mei neemt dr .Bram de Wit met een receptie in De Rousch afscheid van de mensen die hij lief heeft gewonnen. “Ik woon nu in Maastricht waar Helen en de kinderen al woonden. Maar ik heb ook in Heerlen gewoond. Ik vind Heerlen een heerlijke non conformistische stad en de sfeer eigenlijk veel leuker dan in Maastricht.”
Als het om het belang van zijn patiënten ging schuwde de wereldse intellectueel Bram de Wit ook nooit de confrontatie in gezondheidszorg of sociaal maatschappelijk veld. Bram de Wit voelde en voelt zich ook sociaal maatschappelijke verantwoordelijkheid voor de mensen in Heerlen en de Parkstad. Er is een enorme kloof ontstaan. “Veel mensen hier hebben geen toegang tot passende onderwijs, geen toegang tot passende zorg, geen toegang tot passend werk, geen toegang tot het rechtssysteem, dat is echt voor de grote industrieën en de welgestelden. En de druppel die de emmers deed overlopen, is het niet meer kunnen wonen. En die groep komt nu in beweging. Waarvan ik best wel schrik en zeg dat is niet mis! Maar wat ik me potverdorie wél kan voorstellen. Je zult wat moeten met deze mensen. De zorg openzetten, genoeg psychiatrie en maatschappelijk werk. En zorgen dat dat je sociale woningbouw een enorme impuls geeft, waardoor mensen met een laag inkomen gewoon mooi kunnen wonen. In Heerlen kon je dat heel lang in volksbuurten, maar dat wordt nu veel te duur.”
Er is kortom op een groot aantal fronten nog erg veel werk aan de winkel, maar positivo Bram de Wit ziet desondanks veel lichtpunten en bakens van hoop. “Het is ongelooflijk als je ziet hoeveel mensen bereid zijn om anderen te helpen. Kijk alleen al naar al die mantelzorgers. Als ik zie wat die allemaal op zich nemen. Ongelooflijk, dan word ik echt nederig. Dat soort mensen zijn de echte helden en Olympische kampioenen.”
Bram de Wit gaat vanaf eind mei zijn wereldreis van het leven voorzetten. Reizen, lezen concerten bezoeken optimaal genieten van het leven, zolang als het nog kan. Samen met zijn charismatische echtgenote Helen, die nog steeds werkzaam is als klinisch psychologe, en zijn vijf pluskinderen. “Joep de oudste is nu 40 jaar. Met een glimlach: “Dan zie je hoe de tijd vliegt. Ik ben inmiddels al 33 jaar zijn pluspapa.”
Dan beslist: “dit verhaal gaat echter veel te veel over mij. Het moet over de mensen hier gaan. Dat zijn de echte helden en niet ik, die op een ‘gouden glijbaantje’ is geboren. Daarom verleen ik ook mijn medewerking aan een podcast. ”
PODCAST
Welkom bij de podcast ‘Bijzondere Mensen 045′, waar we de verhalen delen van opmerkelijke individuen, die het weefsel van onze samenleving verrijken. In deze allereerste aflevering nemen we je mee in het fascinerende leven van huisarts Dr. Bram de Wit. Na 31 jaar vol passie en toewijding neemt de bevlogen dokter’ noodgedwongen en met pijn in het hart afscheid van zijn praktijk in Heerlen. Dr. Bram de Wit, een symbool van medeleven en deskundigheid, betreedt eind mei een nieuwe fase in zijn leven. Luister mee naar de inspirerende verhalen over zijn werk, zijn nauwe banden met de mensen. Het adembenemende levensverhaal van zijn uit Paramaribo stammende echtgenote Helen ook. Ondanks een ongeneeslijke ziekte en na een superzware operatie is ze nog steeds als klinisch psychologe werkzaam. Laat je raken en inspireren door onvermoeibare toewijding, levensvreugde en positivisme, alle persoonlijke gezondheidsuitdagingen ten spijt. Welkom bij een reis door het leven van een bijzonder mens, een eyeopener verhaal dat ons allen raakt en inspireert.