SIMPELVELD – We leven in bijzondere tijden, dat is een uitspraak die in vele vormen door onze geschiedenis heen heeft geklonken. Een uitspraak die tegelijkertijd uitnodigt tot reflectie en tot actie. Want, zoals we weten, was het in het oude China niet wenselijk om iemand ‘interessante tijden’ toe te wensen. Voor hen betekende het een vloek, een waarschuwing voor de turbulentie van onzekerheid, van oorlog, van chaos die in de lucht hing. Vandaag de dag kunnen we het moeilijk ontkennen: we bevinden ons in een tijd die, hoe je het ook wendt of keert, gekarakteriseerd wordt door onzekerheid.
En toch, wat Bertold Brecht ooit schreef, klinkt waar als nooit tevoren: “So wie es ist, bleibt es nicht; das Sichere ist nicht sicher.” De zekerheid die we ooit voor waar aannamen, blijkt steeds meer een illusie te zijn. Vandaag is die onzekerheid niet slechts een abstract begrip, maar een krachtige, zichtbare werkelijkheid. Want, het ondenkbare, zelfs een oorlog, kan in deze tijd werkelijkheid worden.
Wanneer we kijken naar de situatie in Oekraïne, kunnen we ons niet onttrekken aan de pijn van de werkelijkheid. De beelden die we zien en de verhalen die we horen, tonen ons de verschrikkingen van een oorlog, die in het hart van Europa plaatsvindt, minder dan twee uur vliegen van hier. Dit is geen ver-van-ons-bed-show; dit is het onvermijdelijke besef dat ook onze wereld, hoe ver we ons ook wanen van het wereldtoneel, vatbaar is voor de dreiging van conflict. Maar te midden van die chaos, het onvermijdelijke verdriet, zien we ook hoop. We zien de kracht van weerbaarheid, de veerkracht van mensen die, zelfs in de diepste ellende, standhouden. Zoals het Duitse adagium zegt: Die Hoffnung stirbt zuletzt – de hoop sterft als laatste.
Laten we, in deze momenten van onzekerheid, niet vergeten wat ons verbindt. Als we één les hebben geleerd uit het verleden, is het dat de veerkracht van een gemeenschap de sleutel is tot het overwinnen van moeilijke tijden. Ook in onze eigen gemeente, hier en nu, zien we de tekenen van ongerustheid. Wanneer ik met mensen spreek, voel ik de bezorgdheid in de lucht hangen. Zeker voor de ouderen onder ons, voor degenen die de schaduwen van de Tweede Wereldoorlog hebben meegemaakt, lijkt de wereld soms weer terug te draaien in een slechte film. Maar hoe groot de angst ook mag zijn, hoe chaotisch de wereld ook lijkt, onze plicht blijft helder: onze vrijheid en onze veiligheid moeten we koesteren en beschermen, met elke vezel van ons wezen.
Want, ook al bevinden we ons misschien op de rand van onzekerheid, onze positie is niet die van machteloosheid. Integendeel, de verantwoordelijkheid die op onze schouders rust, is groot. Als wij geloven in de kracht van gemeenschap, in de kracht van maatschappelijke weerbaarheid, dan kunnen wij niet anders dan onze handen ineen slaan. Niet alleen om onszelf te beschermen, maar om de wereld om ons heen sterker te maken.
Laten we niet vergeten: de kracht van de gemeentelijke overheid, ligt niet alleen in de formele rol , maar in de verbindende kracht die wij uitstralen.
Als burgemeester, maar ook als een medeburger, geloof ik dat de menselijke maat het verschil maakt. Mijn overtuiging is dat de burgemeester een burgervader of -moeder is, een steunpilaar, iemand die de maat van de gemeenschap bewaakt en in tijden van onzekerheid en angst de kracht van het kleine goede benadrukt. Zoals de Belgische psychiater Dirk de Wachter zegt: de kracht van het kleine goede, la petite bonté, is wat ons verenigt, wat ons sterker maakt.
In de gemeente Simpelveld is het juist het kleine gebaar dat het verschil maakt. De aandacht voor de ander, het oog voor een buur in nood, een telefoontje naar een ziek familielid, het simpele maar krachtige gebaar van aanwezig zijn. Die kleine handreiking is vaak precies wat iemand nodig heeft om weer op te staan, om weer hoop te vinden. Dit is de essentie van maatschappelijke weerbaarheid: niet in grote gebaren, maar in de dagelijkse keuzes die we maken voor elkaar, in de zorg voor onze gemeenschap.
De uitdagingen die voor ons liggen zijn niet licht. De wereld wordt steeds complexer en de bedreigingen worden veelzijdiger. Van de cyberaanvallen die onze systemen bedreigen tot de prijsstijgingen die onze economie op de proef stelt – het is duidelijk dat de tijden van zorgeloosheid voorbij zijn. Toch, zijn de zorgen niet alleen werelds, maar ook lokaal.
De gemeente Simpelveld is niet de gemeente die lijdzaam zal afwachten. Wij zijn veerkrachtig, wij zijn weerbaar. Maar dit kunnen we niet alleen. We kunnen niet wachten tot de wereld om ons heen zich aanpast aan onze wensen. We moeten zelf de handen uit de mouwen steken. We moeten niet alleen reageren op de grote dreigingen van de wereld, maar ook onze eigen gemeenschappen versterken. Het zit in de kracht van het kleine goede, in het dagelijkse werk van zorg en aandacht voor elkaar.
Dus, beste inwoners, laat ons deze tijden niet als een vloek beschouwen, maar als een kans. Een kans om ons opnieuw te verbinden met onze gemeenschappen, om onze solidariteit te versterken en om de weerbaarheid van onze gemeente te vergroten. Laat ons de hand reiken naar de ander, met vertrouwen en met de wetenschap dat, zelfs in tijden van onzekerheid, wij samen sterker zijn. Want uiteindelijk is het niet de angst die ons definieert, maar de hoop en de actie die we samen ondernemen.
Waar we naartoe gaan? Dat weten we niet precies. Maar ik weet wel één ding: we gaan samen. Wij gaan vooruit, als gemeenschap, als regio, met hoop, met moed en vooral met de zekerheid dat we er voor elkaar zijn. Het is een oproep om samen te bouwen aan een veilige en veerkrachtige toekomst.
